کد مطلب:30028 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:104
معاویه به تطمیع او پرداخت و نامه هایی بدو نوشت و قول حكومت خراسان را بدو داد. اگر چه این مطلب نزد امام علی علیه السلام به اثبات نرسید و خالد همچنان فرمانده ربیعه باقی ماند، لیكن تزلزل او در حوادث بعدی جنگ، مشهود است. هنگامی كه [در صفین] قرآن ها بر سرِ نیزه شد، خالد به علی علیه السلام گفت:[ به سلامت] ماندن، در پیشنهادی است كه این قوم بدان فرا می خوانند، اگر موافقت كنی؛ و اگر نه، هر چه تو فرمایی، بهتر است.[4]. خالد در زمان امام حسن علیه السلام به ایشان خیانت كرد[5] و به سوی معاویه رفت و با او بیعت كرد. معاویه نیز او را گرامی داشت و او را فرماندار ارمنستان كرد. در این باره گفته شده است: معاویه! خالد بن معمّر را احترام (یا حاكم) كن كه اگر خالد نبود، تو حاكم نمی شدی. خالد، قبل از رسیدن به منطقه فرمانداری اش، درگذشت.[6]. در بعضی منابع آمده است كه او در حضور معاویه به ستایش امام علی علیه السلام پرداخته و در باره علاقه خود به علی علیه السلام گفته است:به خدا سوگند، او را به خاطر بردباری اش به هنگام خشم و وفایش به عهد و راستی اش به گاه پافشاری و دادگری اش در داوری، دوست می داشتم.[7].
خالد بن مُعَمَّر بن سلیمان سدوسی از یاران امام علی علیه السلام و از بزرگان قبیله ربیعه بود.[1] او در جنگ جمل شركت داشت. او از اوّلین رؤسای بصره است كه به درخواست علی علیه السلام در جنگ با معاویه پاسخ مثبت داد و به یاری ایشان شتافت.[2] قبیله ربیعه از بزرگ ترین قبایل حاضر در نبرد بودند و نقشی اساسی در جنگ صِفّین داشتند.[3].